نحوه ی برآورد احتمالِ وقوع سوانح در کوهستان بر اساس متدهایِ ارزیابیِ ریسک

امیرحسین ناظمی، کارشناسی مدیریت گردشگری، مربی درجه سه کوه پیمایی و درجه سه یخ و برف

[e-mail]

واژگان کلیدی: ارزیابی ریسک، مخاطره، بحران، سوانح، انسان، روانشناسی فردی، نظام نگهداری، شخصیت، فرهنگ ایمنی

 

چکیده:

کار، ورزش و فعالیتهای حرفه‌ای، یک جنبه ی بسیار مهم و پر معنی از زندگی انسان‌ها را تشکیل می‌دهد. از این رو آسیب دیدگی در فضای کار و ورزش، ضمن آن که واقعیتی انکار‌ناپذیری است، لیکن به لحاظ حفظ اعتبار و ارزش، قابل کنترل و جلوگیری است. مباحث اصلی و تخصصی در کاهش آسیب دیدگی حین انجام کار را، اصول بهداشت محیط و مدیریت ایمنی و در مجموع سیستم ایمنی و «نظام نگهداری» تشکیل می‌دهد.

نکته ی مهم در جاری سازی ایده های ایمنی، ارتباط معنایی و شکلی آن، با موضوع «انسان» است. و همین، سبب می‌شود تا فراتر از توجه به اصول سیستمی، مکانیکی و ساختاریِ موضوع ایمنی، به موضوع انسان و اصل پرورش و فرهنگ سازی برای جامعه‌ی انسانی، اندیشه گردد. در این زمینه باید اذعان کرد که، لازمه‌ ی جاری سازیِ اصول ایمنی، داشتن شناختی روانشناسانه از انسان و کیفیت تعامل روانیِ او با موضوع ایمنی است.

این همان حقیقتی است که، شناخت روانشناسانه از انسان و ابعاد فرهنگیِ جامعه، ارتباط مستقیمی را با یکدیگر برقرار می سازند. به طور کلی «نظام نگهداری» اموری متنوع را شامل است. اموری همچون بهداشت و مراقبت حفاظتی از محیط کار، مراقبت از ابزارها و ماشین آلات، نگهداری از سلامت رفتارهای مکانیکی و فیزیکی و برنامه های بدنی از قبیل ورزش، تربیت بدنی و تندرستی در امور مختلف رفاهی.

به روشنی قابل نتیجه‌گیری است که تمامی مصادیق مورد اشاره همه به «انسان» و «فرهنگ انسانی» بازگشت دارد. لذا توسعه ‌ی نظام نگهداری و در چارچوب آن، «توسعه ‌ی دانش ایمنی» به «توسعه ‌ی دانش و کیفیت رفتارهای انسانی» بستگی دارد و این همان مفهوم بنیادی « انسان محور توسعه است» را تداعی می‌کند.

 

ادامه‌ی مطلب را می‌توانید توسط فایل به صورت پی دی اف که در اینجا آپلود شده، مطالعه نمایید